Grenzen stellen = hard en sluw. Nee, jij en ik weten dat dat niet waar is. En toch…
Toch voelt het vaak wel zo als we grenzen zouden moeten stellen. ‘Zouden’ inderdaad, want we doen het te vaak niet omdat het voelt als hard en sluw.
En zo willen we niet zijn, toch?
Tegelijkertijd begrijpen jij en ik ook dat grenzen stellen nodig is. No brainer, inkoppertje, logisch.
Maar we doen het vaak niet. Of niet tijdig genoeg. Laten ver over onze grenzen heen gaan. Of veel te vaak. Toch?
Totdat je er echt goed klaar mee bent.
En dan vertel je je klant, leverancier of compagnon eens heel duidelijk waar de grens ligt. En wat de consequenties zijn omdat hij / zij er al veel te vaak overheen is gegaan. Stoom uit de oren en een boodschap vol van emotie (jij denkt van niet, de ander voelt van wel, geloof me).
Maar zou je eigenlijk jezelf niet eens de waarheid moeten vertellen? Want jij bent het die steeds weer over je grenzen heen laat gaan, de grenzen opschuift en het zo ver laat komen…
Grenzen stellen = hard en sluw.
