Hij schrok. Had dit zich niet gerealiseerd.
Ik moest alleen maar grinniken.

Natúúrlijk was deze lijst langer. Als dat niet zo was geweest, waren wij nu niet in gesprek.

“Ik wil niet meer elke dag op de vloer staan. Gave ideeën voor de toekomst van mijn bedrijf genoeg, maar ik heb steeds maar niet de tijd om ze verder uit te denken. Somehow blijf ik me veel te veel tegen de dagelijkse dingen aan bemoeien.”

Het was duidelijk: deze ondernemer had los te komen van de uitvoering. Tijd te creëren om meer AAN zijn business te werken dan IN zijn business.

En zoveel was hem ook duidelijk, dat hoefde ik niet inzichtelijk te maken.

Maar waar te beginnen?
Hoe het aan te pakken?
Hoe te zorgen dat het ook echt zou gaan werken?

Allereerst keken we samen waarom hij dit zo graag wilde. Wat ging het hem opleveren als hij uit die dagelijkse gang van zaken zou stappen? Wat viel er te winnen als hij zichzelf vrij zou spelen?

“Meer tijd om met de visie en toekomst van het bedrijf bezig te zijn.”
“Meer rust in mijn hoofd om nog meer creatieve concepten te bedenken.”
“Makkelijker weg kunnen tijdens vakanties en dan ook echt vrij zijn.”
“Mijn team het vertrouwen geven wat ze verdienen, waardoor ze zich meer gewaardeerd voelen.”
“Misschien zelfs wel meer tijd om de kids van school te halen, niet incidenteel omdat er iets aan de hand is, maar structureel.”

De voordelen waren helder.

Maar… wat zou hij ermee verliezen? Welke gevaren lagen op de loer? Wat kon er fout gaan?

Ook daar doken we in.

En, uiteraard, de lijst met nadelen bleek vele malen langer te zijn.

Maar het mooie was… die nadelen, dat waren geen feiten. Het waren ‘slechts’ zijn eigen overtuigingen, angsten, onzekerheden én controle drang.

Die had hij los te laten nog voordat we naar de hoe gingen kijken.

And so we did. Emotional Freedom Technique to the rescue.

Maar het zou niet eerlijk zijn om te beweren dat daarmee als in een sprookje opeens alles was opgelost en anders was.

Want hoe zou hij het dan concreet voor elkaar moeten krijgen om de dagelijkse gang van zaken over te laten aan zijn team?

Dus stofte ik het RACI model af en gingen we de puzzel van rollen en verantwoordelijkheden leggen. En laat ik nou net van puzzelen houden!

En nee, met dit in kaart brengen was niet opeens de dagelijkse praktijk veranderd. Maar het gaf een stevige basis om stapje voor stapje de zaken anders te gaan doen en houvast om zo nodig (en het was nodig) op terug te vallen. Het bood zijn team een veilige taal bovendien om hem aan te spreken als hij weer eens in oude patronen dreigde te stappen.

“Zeg, jij hebt hier toch helemaal geen R in?”
“Blijf jij eens heel snel van mijn R af.”
“Ik zeg je dit even vanwege je ‘I-tje”.

Klonk er met regelmaat door de gangen.

Maar steeds minder en minder.

Totdat het ingesleten patronen waren geworden.

En hij op woensdag zijn kinderen uit school haalde. Gewoon, omdat dat was wat hij op woensdagen deed.